ای یادگار تیره ی مردان راستین
ای شاه بیت پنجم غمنامه ی امین
 
پروردگار درد، خداوند اشک و آه
ای ماهِ خاک خورده تنِ آسمان نشین

گشتی بهانه ای و خدا علم آفرید
میراث دار علم خداوند عالمین

ای آفتاب، رشحه ای از روشنای تو
و ای ماهتاب در به درت در حجاز و چین

کاش از سرادقات جمال تو می گرفت
نوری دل سیاهِ سیه کارِ آهنین

لب باز کن که تشنه ی غمنامه خوانی ام
بکشا گره ز کار غزلهای آتشین

آغاز کن چکامه ی یک دشت بی کسی
فریاد کن عروج تپشنامه ای حزین

هفتاد و دو سرود شکسته به روی خاک
یا ناله های قافله سالار بی معین

از دست آب آور نومید تشنه لب
از طفل خاک خورده ی بی شیر نازنین

تصویرکن که خون شود از وصفت آسمان
آن آتش فتاده به دامان و آستین

غوغای غارت و نفَس خسته ی امام
فریاد الغیاث حرم از شرار کین

از آن سری که بر سر سرنیزه شد بلند
از خون تازه ای که روان بود از وتین

از دستهای بسته و از دستهای باز
از چهره ی گشاده و از چشم ..... (نقطه چین)

آیینه ای که از هدف سنگها شکست
خورشید خون گرفته، که افتاد بر زمین
 
زندان کودکان بلادیده، وصف کن
آغوش نیمه جان تو و دختری حزین
 
آن دختری که کُنج خرابه ز دست رفت
تنها به عشق پادشه عشق آفرین

برگشتن تو از سفر شام، معجزه است
ای یادگار قافله ی زخمگین دین
 
با یاد دختری که به خاک خرابه خُفت
خاکی ست قبر خاکی ات ای ماه پنجمین
 
در سینه ی تو دفن شده روضه های باز
تو امتداد روضه ی ناخوانده ای، ... همین
***حامد اهور***